همه میدانند که منو تو امنیت را میخواهیم، اخلاق را میپسندیم،

به دانش افتخار میکنیم، خلاقیت را دوست داریم،

سلامتی را ستایش و شادابی را طلب میکنیم،

آزادی را فریاد میزنیم و عدالت را درخواست میکنیم.

اما در همین وقت هایی که منو تو برای مبارزه با فساد های درون جامعه و معضل درون و ریا کاری در ارتباطات گردن کشی میکنیم..

همین وقت هایی که به ساخت و ساز هایی که طبیعت را از بین میبرند اعتراض میکنیم..

یا وقت هایی که از تقلب هایی که خلاقیت را مرگ کشانده است خونمان به جوش می آید..

وقتی نگران پیشرفت علمی مملکت هستیم که نکند دانش از بین برود..

وقتی از دغدغه ی سلامت مردم سرمان سوت میکشد از این همه مواد غذایی مضر..

وقتی به فکر روح جامعه ای هستیم که باید شاداب باشد برای ادامه حیاتش..

وقتی آزادی را شعار هر روزمان کرده ایم و مدام در طلبش اعتراض میکنیم..

درست در همین زمان ها.. پشت همه ی این اعتراض ها کسی پنهان شده است..

کسی که جرئت بودن ندارد..

کسی که نمیداند چگونه باید خلاق بود..

کسی که نمیداند چگونه باید جامعه را شاداب و سرزنده نگاه داشت..

کسی که نمیداند چگونه فساد ریشه کن میشود..

کسی که کاری از دست هایش ساخته نیست.. و پشت این حرفا خود را پنهان کرده است..

کسی که میخواهد بگوید من در جامعه هستم!! و خود را معترض معرفی میکند..: من یک معترضم!

اما من میخواهم به تو ثابت کنم که تو حق اعتراض نداری!

وقتی اهمیت پوشاندن موی دخترکان سرزمین من را از مبارزه با فساد های میلیاردی کمتر میدانی..

تو خبری از امنیت بنیاد خانواده نداری..

وقتی نظارت بر رفتار مهمانداران هواپیما را بیهوده می انگاری..

تو اخلاق را نمیشناسی..

وقتی نمیدانی عقاید ریشه ی علم است..

حق نداری نگران دانش باشی..

وقتی نگران ورود تعلیمات نا هنجار و غلط رسانه ها نیستی و

وقتی بی بندو باری های فیلتر شده را سبب شادابی میدانی

باید برای خودت فاتحه ای بخانی که روحت را با یک مداد شمعی سیاه خطخطی کرده اند که از حیوانیت لذت میبری..

وقتی آزادی را خلاصه میکنی در اختلاط با نامحرم

و نمیدانی که اصرار تو برای بودن در کنار جنس مخالفت نشانه ی کمبود و نیاز های تو به اوست

و نمیدانی که این اعتراض تو بر ضد توست.. نمیدانی تو برای ابراز وجودت،خودت را به جنس دیگری وابسته میکنی..

و مخالفت با شریعت را عدالت میدانی..

تو حق اعتراض نداری تا زمانی که بینشت درست باشد.. تا زمانی که عالم باشی و اهل عمل..

و تا وقتی که توان سنجش مصلحت جامعه را داشته باشی..

به امید روزی که سازنده باشی..با چشم های باز!

نه فقط یک معترض خودخواه!